Visuele vaststellingen tegenover magnetisch onderzoek

Problemen zijn er om opgelost te worden. Nogal vaak zijn het wetenschappers die de oplossingen aanbrengen. Let er ook eens op hoe de evolutie in onderzoeksmethodes bepalend kan zijn voor het gevoerde beleid.

Aanduiding van de veiligheidszones rond de Paardenmarkt.
© Diverse partners van het Renard Centre of Marine Geology

Als je opnieuw kijkt naar de aanduiding van de eerste en tweede verbodszone rond de munitie van de Paardenmarkt, zie je een duidelijk verschil.
Bij de eerste verbodszone werden de grenzen vastgelegd na een visuele observatie: duikers vertelden waar ze munitie op de bodem hadden zien liggen.

Bij het aanduiden van de tweede verbodszone was de techniek al wat verder gevorderd. Nu maakte men gebruik van magnetisch onderzoek: de zeebodem werd afgezocht op zoek naar metalen voorwerpen. Deze voorwerpen gaven een magnetische afwijking op het toestel, zelfs als ze onder het zand verborgen lagen (dit is te vergelijken met een metaaldetector: een metalen voorwerp dat onder de grond of onder het zand zit, kan toch worden opgespoord). Via deze methode kon een meer correcte en dus veiliger zone worden ingesteld rond de munitie, met nog minder risico op ongelukken.

Technieken om iets te gaan onderzoeken evolueren voortdurend. Hoe verder de evolutie gaat, hoe beter de veiligheid van anderen kan worden gewaarborgd.

Andere technieken bij het onderzoek van de Paardenmarkt

Seismiek is een techniek, gebruikt om de zeebodem en de onderliggende lagen in kaart te brengen. Het apparaat, een seismische bron, wordt achter een schip aangesleept en zendt geluidssignalen uit die tot ver in de bodem doordringen. Bij elke nieuwe aardlaag wordt een deel van het signaal teruggekaatst terwijl de rest verder reist. Elke laag heeft als het ware zijn eigen echo. Door die 'echo's' precies te registreren, wordt de bodem in kaart gebracht. Dit principe is overigens al zeer oud: vleermuizen gebruiken al van oudsher golven om hun omgeving tot in het fijnste detail te doorgronden.

Gebruik van een side scan sonar.
© Diverse partners van het Renard Centre of Marine Geology

Een "side scan sonar" is een apparaat waarmee het oppervlak van de zeebodem in een brede strook kan worden bekeken. Het apparaat, een grote kunststof vis die achter een schip wordt gesleept, zendt geluidssignalen uit naar de zeebodem. De weerkaatste signalen geven informatie over het oppervlak van de zeebodem.
Met deze techniek kon bijvoorbeeld worden aangetoond dat er - niettegenstaande het visverbod - toch sporen van een bodemnet aanwezig waren.

Sporen op de zeebodem gemaakt door een boomkor.
© Diverse partners van het Renard Centre of Marine Geology