In het begin van de 20e eeuw circuleerden nogal wat opvattingen over zeelucht. We hebben er enkele voor jullie verzameld.

Men dacht dat zeelucht nagenoeg steriel was, vrij van microben en bezoedelende gassen. Dit was één van de redenen waarom men mensen aanraadde om met zieken en kinderen naar de zee te gaan, zeker wanneer er een ‘zeebriesje’ waaide.

Men ging er ook vanuit dat de windrichting een belangrijke rol speelde. Zo dacht men dat tijdens de winter, de wind komende van de zee dominant was en over het algemeen minder koud. Deze wind achtte men bovendien ook schoner dan wind komende van over het land. De zeebries bracht verfrissing, ze deed de lichaamstemperatuur dalen. De windvlagen veroorzaakten als het ware een schok, waardoor de haarvaten zich afwisselend vernauwden en weer uitzetten. Hierdoor ontstond een soort ‘vasculaire gymnastiek’ die een betere vochthuishouding in de weefsels, een stimulatie van de zenuwen, en zo ook een verhoogde resistentie tegen temperatuurswisselingen, als gevolg had. Kortom, blootstelling aan een zeebries zorgde voor een verhoogde weerstand tegen ziektes.