Geschiedenis van de visserij

Al eeuwen halen mensen die langs de kust wonen hun voordeel uit de rijkdom van de zee. De oudste vondsten van houten vishaken dateren al van 8.000 jaar terug en ook in Griekse en Romeinse teksten is al sprake van visserij.

Naarmate volkeren zich meer en meer ontwikkelden, onderging ook de scheepvaart (met zeilboten) een sterke vooruitgang en ontdekte men nieuwe visgronden in de oceanen.
Tijdens de Industriële Revolutie (18e eeuw) ontwikkelde de vissersvloot zich verder. Vissersboten werden uitgerust met motoren en de vissers waren niet langer afhankelijk van de wind en goede weersomstandigheden. Het vissen werd ook een stuk efficiënter: men kon wel vier keer zoveel vis vangen binnen een bepaalde tijd in vergelijking met wat de vroegere zeilboten voor mekaar kregen.

Vissersschepen in de haven.
© http://www.ccg-gcc.gc.ca/usque-ad-mare/photos/261197-12.jpg

Er zijn nog nauwelijks een paar gebieden die niet bevist zijn. De hoeveelheden vis, zeker bij de doelsoorten van de visserij, zijn sterk aan het verminderen. Toch maken de moderne visserijtechnieken, zoals het gebruik maken van sonar, het mogelijk om nog steeds scholen van een bepaalde soort op te sporen en ze te vangen.

Meer en meer beseft men dat de zeeën geen onuitputtelijke bron van vis zijn. Er zijn dan ook maatregelen nodig om de visbestanden de kans te geven zich te herstellen.

Blijft men vissen aan het huidige tempo, zonder enige beperkingen, dan zouden bepaalde soorten zoals bv. de kabeljauw wel eens kunnen verdwijnen.